You shouldn't laugh cherries.

"un, deux, trois, tadarie comme ci comme ça,
one, two, three tadarie the place to be *uh*"
Moest je het je afvragen: neen, dit is geen snelcursus Frans en Engels. Wel een vergeten muziekschat die ik enkele dagen geleden terug heb opgegraven.


Veel spannends heb ik niet beleefd maandag (als ook de rest van de volgende dagen). Wat gewerkt voor school, nieuwe foto's opgehangen in mijn kamer en de vloer eens geveegd.
Dat je daarmee een dag kan vullen...


Dinsdag gaven we in de namiddag (die hier begint vanaf 12u) de Belgische presentatie. En ook al heb ik maar 5 zinnetjes vooraan in de klas moeten zeggen, want daarna werd er in groepjes gewerkt, toch verstopten de zenuwkriebels mijn Engelse woorden ergens ver weg in mijn hoofd. "Lunchbreak" -'t is dat het zo ver van het Nederlandse 'lunchpauze' ligt he- vergeet ik nu toch niet zo gauw meer. Het hoekenwerk viel in de smaak, we kregen achteraf toch enkele positieve dingen te horen.
Later in de namiddag nog gewerkt voor school 'and I hope the teacher will not laugh himself a cherry when he reads my paper'. Ik vraag me af hoeveel letterlijke vertalingen er zich stiekem in dat werkstuk gaan nestelen. Ook al denk ik nu vaak in het Engels, het is niet zo gemakkelijk om de taal juist op papier (of op computerscherm) te krijgen. Ook het praten werkt soms storend. Je kan je eigen ideeën niet uiten zoals je graag zou willen dat ze overkomen. ‘As long as I understand the main idea, it’s fine’, zei Geir. Maar soms ligt het hem net bij de details. En wat dan? En da’s dan ook meteen een van de onderwerpen van mijn short paper, handelend over culture and language.

’s Avonds aten we bij Jerney (mijn eerst stukje echte zalm op Noorse bodem). Wanneer ik vorige keer schreef dat we bij de volgende pureeslag enkele aardappelen meer zouden moeten koken, zal ik dan nu vermelden dat we volgende keer maar weer wat gaan minderen. Door een klein berekeningsfoutje bleven er deze keer een piramide van 4 IKEApotjes over (zelfs na een verwoede vol-prop-poging van Toon en Jerney). 'Dat wordt dan een van de volgende dagen een gratinke he'.

Wanneer ik me achteref opnieuw in mijn kamer vol goeie moed achter de laptop en mijn boek had verscholen, klopte Toon op mijn deur en wierp me mijn USB-stick met een extractje van zijn muziekbibliotheek toe. Met als gevolg, en dit is geheel te wijten aan mijn eigen doen, jou treft geen schuld Toon, maar -en nu ga ik even heel persoonlijk worden- die avond sloot ik af met een uur durend ik-dans-voor-de-spiegel-in-mijn-pyjama-feestje. Of waren het er nu 2?


Woensdagmorgen verraste Christina Rusland ons met zelfgebakken muffins (nog steeds warm, duidelijk een ochtendmens!). De lessen verschillen hier niet zoveel van die in Brussels, want ook hier worden er volksdansen aangeboden. Gegiechel en geproest.

De namiddag zou je kunnen beschrijven als een verderzetting van dinsdagavond. Wat lezen, wat dansen, nog een paginaatje en nog meer gehuppel...


Vandaag volgden nog 2 presentaties. Ieder land heeft zo zijn charmes en overtuigingswijzen: waar België het moest hebben van interactie, kon Tsjechië rekenen op een aandoenlijke spreker die ons kon boeien en gebruikte Zwisterland chocolaatjes om de aandacht van het publiek erbij te houden.

In de namiddag kroop ik in bed (da's eens iets anders dan aan een bureau), alweer verscholen achter de laptop en het boek. En ook al heb ik mijn doel niet gehaald (short paper moet af), heb ik het dansen toch kunnen onderdrukken. Of toch bijna dan.


En zo probeer je dan een evenwicht te zoeken tussen werken voor school en 'te beleven'. Laat dat beleven maar weer beginnen, ik ben er weer voor de volle 100%!