Should I otherwise put my troath open?

Yet another exciting day up north: I saw more then 100 naked bodies in the parc, ate at my teacher's and met mr. Lee, the Norwegian King of Noodles.

Eergisteren (donderdag) was alweer een drukke dag. Na de voormiddagles met Geir vertrokken we met de hele bende naar het Vigelandpark (ook bekend als: hét park in Oslo, dat park met al die beelden, daar waar die kunstenaar zoveel beelden heeft gezet, ... met andere woorden: je vertrekt niet uit Oslo zonder dat ene park-waar-die-kunstenaar-al-die-beelden-neergezet-heeft te bezoeken). En ze hebben gelijk.
Tijdens de zomermaanden gidst Geir toeristen rond in het Vigelandpark, dus kregen we van hem enkele woorden uitleg over de kunstenaar zijn leven, visie en bedoeling. In een notendopje: in het park staan meer dan 200 (naakte) mensen afgebeeld, in alle glorie dat een menselijk wezen kan bezitten: sommigen zijn droevig, boos of uitgelaten, anderen staan stil te kijken, nog anderen spelen en kruipen op en onder elkaar, ... . Opvallend is de relatie tussen vader en zoon (Gustav Vigeland verloor zijn vader op 16-jarige leeftijd) en het 'niet willen verdoezelen' van de gebreken van de mens: zo is een oude man bijvoorbeeld gebogen en afgepeigerd.
De kunstenaar vond het belangrijk dat mensen op een andere manier naar kunst konden kijken. Geen stijf en elitair gedoe. Zo betaal je geen inkom voor dit ongeveer 1 km² grote park en is spelen en ravotten toegestaan. Dit mag je zelfs ver drijven: "You're allowed to climb on the statues, it's what Vigeland would have wanted." Dat hoef je mij geen 2 keer te zeggen...

Geir gidste ons verder de stad door, naar zijn eigen woning. Achter de muren van een grijs gebouw vonden we een warm en gezellig appartement op de 7de verdieping. Met zicht op de fjorden van Oslo. We werden (alle 24) hartelijk begroet door Britt, Geir z'n vrouw, en de geur van lekker zelfgemaakte soep. Op de verschillende tafels vond je flatbrod (heel dun, hard brood dat proeft naar pannenkoekendeeg), boter, romma (dikke room) en broodmandjes met verschillende Noorse broodjes. Na de soep (Geir en Britt hadden zelfs aan de vegetarische mensen onder ons gedacht) volgden er fruit en chocolaatjes. De gastvrijheid en het enthousiasme van onze docent is erg hartverwarmend. We keken nog naar het ondergaan van de zon achter de fjorden (jammer genoeg hing er mist) en bedankten de gastheer en -vrouw.

Die avond vond er een international dinner plaats in de grootste kerk van Oslo, gevolgd door het levensverhaal van een zekere mr. Lee, the Norwegian King of Noodles. Dit etentje was gratis en alhoewel niemand van ons wist wie mr. Lee was, was het merendeel van onze klas toch aanwezig (welke student -in Noorwegen- slaat nu geen gratis eten af?). Na een Tanziaans gerecht (kip met rijst), werden we uitgenodigd om naar mr. Lees verhaal te luisteren. Spijtig genoeg sprak hij enkel Noors en gaf de tolk een erg compacte Engelse vertaling, waardoor mijn concentratie soms wat wegviel, maar zijn levensverhaal is beslist een filmscenario waard: Mr. Lee, Norwegian King of Noodles - hoe een arme Zuid-Koreaan, gewond tijdens de oorlog, het schopte tot een bekende chefkok en succesvol zakenman.
Achteraf stapte ik nog even een cafétje binnen (waar een 6-tal studenten, die gevlucht waren voor het 2 uur durende levensverhaal, hun onderdak hadden gevonden). "Hi Debbie! You survived! Do you want a beer? It's cheap!" Dat is een meevaller! Voor iemand die geen bier drinkt...

Gisteren trokken Toon en ik na de les de stad in. De arme jongen is al sinds woensdag op zoek naar 'shoes to play indoor soccer', iets wat je niet gemakkelijk vindt in het land van de wintersport blijkbaar. Enkele dagen geleden vroeg Anthony (Fransman uit de klas) of we geïnteresseerd waren om mee zaalvoetbal te spelen tijdens een tornooitje georganiseerd door de Hogeskole op zaterdag. Voetbal op zaterdag? Daar zeg ik geen neen tegen!
Na drie dagen zoeken achter geschikte schoenen, vond Toon gisteren gelukkig net op tijd (voor hij er echt helemaal onderdoor ging) een goed paar. Daarna nog even naar de Kiwi voor de ingrediënten voor macaroni met 'ham' en kaas en groentjes om later op de avond de 'Hollandse meiden' en Dora (Hongaars meisje) te overtuigen van onze kookkunsten.
's Avonds werden we naar een loungebar uitgenodigd door Christina (Russische). Wanneer we voor de deur van de chique bar stonden, vroegen de buitenwippers naar onze ID Card ("oh, zo'n lounchebar dus", dachten we toen we vragend naar elkaars alledaagse plunje keken). De minimum leeftijd was 24, maar wanneer Christina met haar guitige glimlach uitlegde dat we tot 1 klas behoorde en enkele keren met haar grote bruine ogen knipperde, mochten we binnen. Later hoorden we dat de dag voordien de minimum leeftijd 22 bedroeg. Oh, zo'n loungebar dus.

De gesprekken die we met elkaar voeren (hetzij in een loungebar, tijdens de pauze tussen de les, of tijdens de docent zijn uitleg -woepsie) zijn erg interessant. Je valt van de ene verbazing in de andere en je ogen worden elke dag verder en verder geopend. Anni vertelde me gisteren dat in Finland vervangleerkrachten (een soort babysitters, want je hoeft er niet voor gestudeerd te hebben) 18 tot 22 euro per uur worden betaald. En dat verder studeren er nagenoeg niets kost. Eszter uit Hongarije vertelde over hoe gevaarlijk het er bij haar thuis aan toe gaat in de straten en dat de zigeuners er gewelddadig kunnen zijn. Isabel uit Zwitserland had het over het Zwitsers-Duits en haar ervaringen als leerkracht in Peru. Dit is nog maar een klein samenraapsel van onderwerpen waar ik het er de voorbije dagen over gehad heb. Toen ik eerder zei dat de lessen me heel wat bagage gaan meegeven, wist ik nog niet dat de (levens)ervaring van mijn klasgenoten me nog zwaarder zou beladen.

- Even dit: toen ik gisterenavond merkte dat een Deli de Luca-hoekje rond 21u nog open was, ging ik even binnen om me te informeren over de openingsuren. "We don't close..." -ik weet niet hoe mijn gezicht er op dat moment moet uitgezien hebben- "... we're open 24/7."
Een vreugdekreetje, wat dacht je?!

Deze morgen (zaterdag) stond ik op met een vervelend gevoel in mijn buik en een verschrikte kop: mijn wekker moest om 9u staan, niet om 9u30! Haasten, door de verse sneeuw, naar de Samfunnet Pub, waar de rest van het voetbalteam ons verwelkomde met "they're really real, they've got the same outfits and everything." Het vervelende gevoel in mijn maag sloeg om naar misselijkheid en ik besloot te cheeren in plaats van mee te spelen. Goeie keuze, want ik zou zo van het veld gespeeld zijn: die harde ballen zouden me enkel in de netten gejaagd hebben van angst. Amy (Duits meisje), Gerd en ik moedigden ons Rutabaga (een soort groente waarvan Anthony vond dat ie leuk klonk)-team aan van op de zijlijn. Uiteindelijk waagden zij zich toch op het veld, maar ik vertrok terug naar mijn kamer.

Vandaag wordt een rustig dagje. Ik ga de vele indrukken van de voorbije week laten bezinken en wat slaap inhalen.

Een 'Osloiaanse dag' zou langer moeten duren dan 24 uur.