ritme voor gevoel

2 dagen Oslo...

Na een te zware bagage voorbij de controle te krijgen (20 kg, what were we thinking), afscheid te hebben genomen, een korte vlucht (lang genoeg voor een doemdenker) en een zware tocht door de straten van Oslo (dankjewel Toon en Gerd voor de helpende en sleurende handen), bereikten we de jeugdherberg. Opmerkelijk hoe snel je je een kamer eigen maakt (lees: hoe snel je rommel kan maken).

Doordat ik de volgende dag iets te enthousiast vertelde over pizza's, en Toon had doen watertanden, gingen we op zoek naar een pizza. En wat voor één vonden we dan... na onze verrukte kreetjes te horen kwam de pizzaboy vanachter zijn toonbank: "They don't have large pizzas in Belgium, do they?" Hij toonde ons dat een 'reker' een garnaal is, ook wel gekend als shrimp.

Daarna zetten we ons wandeling verder. Indruk: veel standbeelden (meisjes, jongens, Noorse helden, een ijsbeer, 'den dikke', ...), veel H&M's, trollen op de straat en wil je naar 'het water', dan loop je toch gewoon het hoekje om? Plots stonden we aan de haven en beseften we dat we niet langer in één of andere stad zaten. Dit was Oslo en ... hé! De skipiste! Ik zie de skipiste! En ja hoor, daar dat kleine witte stipje boven de donkergrijze massa is wel degelijk een skipiste. Als je goed kijkt ...

Het werd al wat kouder, mijn vingers zagen alweer paars en waarschijnlijk mijn tenen ook. We stapten voorbij een reclamebord dat mijn leven zou veranderen. Achter de doodgewone boodschap 'koffie voor 10 NOK' (zo een € 1,107 op dit moment) gaat een wereld schuil van zoet en zaligheid... Ben and Jerry's ijs, taarten van wel 15-20 cm hoog, glanzende warme wafels, enorme cookies, muffins die net niet uit hun rokje ploffen, snoep en chocoladerepen recht uit Willy Wonka's fabriek (zo staat het op de verpakking), lekker zoet fris fruit, ... en als dat alles nog niet genoeg is: 4 soorten koffie die je naar eigen smaak mag 'verzoeten' (caramel, hazelnoot, chocolate & mint, witte chocolade, melkchocolade, kaneel, ...) en dat voor 10 NOK! De Deli de Luca-koffiehuisjes (Deli de Debbie zoals mijn medereizigers het nu al noemen) vind je hier bijna op elke hoek. En wees er maar zeker van: mij vind je er elke dag!

Na die ontdekking (ik kan niet wachten tot morgen) trokken we opnieuw naar de jeugdherberg, waar het 4de bed in onze kamer opgemaakt lag. Woojung, een grappige, enthousiaste Zuid-Koreaan die in Londen studeert, vergezelde ons die avond. Hij was onder de indruk van Toon zijn muziekdatabank (zo'n 2600 liedjes) op z'n computer en pende ijverig enkele namen over uit de lijst. Thuis luisterde hij enkel Zuid-Koreaanse muziek, wist hij ons te vertellen.

De dag erop (maandag, vandaag) trokken we met onze zware bagage (en mijn onhandige valies) naar een cafétje, waar we met de andere studenten afgesproken hadden voor de lunch. We schoven aan tafel bij Noren, een Finse, Tsjechen, Fransen, Russen, een Nederlandse, een jongeman uit Nepal, Duitsers, ... . 'Zouden ze aan ons kunnen zien dat we Belgen zijn?' Een happy bunch, als je ons zo bij elkaar zet.
We haalden onze sleutels op en trokken vol spanning richting Jens Bjelkesgaten 42. Na de ene kaart door die gleuf te halen en die kaart dan weer daar te steken stond ik voor nummertje H0101. Aarzelend deed ik de deur open, dit werd mijn 'thuis' voor de volgende 3 maanden, je zou voor minder wat zenuwachtig zijn, en de spanning verdween. De kamer en badkamer zijn lekker ruim (maar nu ook weer niet zo ruim dat er 4 mensen kunnen logeren) en de meubeltjes zijn degelijk. Na wat heen en weer geschuif en het uitpakken van mijn koffers kan je alweer zeggen dat ik me de kamer eigen heb gemaakt. Zonder rommel deze keer.
We sloten de dag af met een Sponge Bob Squarepants-croque monsieurtje (dankzij het kerstcadeau dat Toon van zijn zus kreeg) en het beantwoorden van mails, berichtjes en aanvullen van onze blog.

Benieuwd hoe morgen eruit ziet? Ik ook.