smootshie

Je gaat toch wel snel blozen van de zon. Soms voelt het net alsof je betrapt wordt omdat je iets te lang naar haar kijkt en je verlegen wangen een kleurtje krijgen ...


Dinsdagmorgen, toch wat zenuwachtig. Ga ik op tijd zijn? Gaan we goed opgevangen worden? En wat als we moeten helpen?! In het Noors dan?!

Nodeloze zorgen. Een vriendelijke man stelde zichzelf voor als Erik (geen meester Erik) en zo begon een verrijkende fieldworkperiode.
Hij liet ons onszelf voorstellen in de klas. Isabel begon, als een Noorse spraakwaterval met mooie rollende "r". Daarna was het Neus (Nee-oes, voor diegenen die het vorige bericht niet gelezen hebben) haar beurt en ook zij probeerde het in het Noors. Dan ik, wat verveeld: "Eh, hi I'm Debbie and I don't speak any Norwegian..." Erik glimlachtte en haalde de wereldkaart boven en toonde Zwitserland, Spanje en België.

Nadat de kinderen de letter 'd' ingeoefend hadden en wij onze ogen uitkeken, volgde de 'middagpauze', ook al was het nog maar 10u30. Het tweede deel van de dag stond wiskunde op het dagplan. De kinderen leerden (nu nog maar) hoe ze vanaf 6 moesten aftrekken. En dan gebeurde het: nadat Erik de kinderen hun werkblaadjes liet invullen en ik een meisje zag sukkelen, kwam het leerkachtengevoel naar boven. Tijdens de les had ook ik goed opgelet, en zo de cijfers van 0 tot 10 geleerd. Min is 'minus', plus is 'plus' en meer heb je niet nodig! Dacht ik. Na wat getwijfel -ga ik dat meisje niet in de war brengen?- probeerde ik alvast: Fem minus toe? (5 - 2?) Uiteindelijk heb ik het na een 10-tal oefeningen uit handen moeten geven, ze bleef plus en min door elkaar slaan, maar ik had dan toch mijn eerste lesje in het Noors gegeven...

Het schoolleven in de Tonsenhagenskole is helemaal anders dan bij ons in België, maar daar ga ik niet veel over schrijven, wil ik er geen meterslange blog op nahouden (dus heb ik het niet over het feit dat Erik op z'n knieën ging zitten om de kinderen elke morgen en middag een hand te geven, dat de kinderen hier erg onafhankelijk zijn, dat er geen hekken of beschutting rond de speelplaatsen staan, dat kinderen op skilatten naar school komen, dat ze het hier jammer vinden dat de nadruk van het lesgeven nu op wiskunde en taal ligt, heb ik het ook niet over het feit dat de meeste dagen eindigen om 13u30, behalve woensdag: dan hebben ze een halve dag: 12u30, dat leerkrachten elkaar lesgeven, ...). Toen we op de weekplanning keken zagen we dat er élke donderdag een buitendag gepland wordt, wat in de winter vertaald wordt als 'skidag'. Mijn ogen glinsterden. Zouden wij dan ook mee mogen? 'So if you would like to join us into the woods on Thursday...' Jaha!


Woensdag zagen we de kinderen bezig tijdens een soort doorschuifsysteem bij Erik. Tijdens de 'middagpauze' kwamen kinderen uit de andere groep erbij zitten en opnieuw mochten we onszelf voorstellen en daar hadden we het weer: Isabel en Neus in het Noors, ik in het Engels. Dat wilde ik niet nog een derde keer meemaken, dus vanaf die dag kan ik me voorstellen in het Noors. Maar veel verder dan een 'Ik heet Debbie, Jeg hetter Debbie, ik kom uit België, jeg kommer fra Belgia, ik spreek geen Noors, jeg snakker ikke Norsk.' gaat het niet.

Die avond werden de Belgen en Dora Hongarije uitgenodigd bij Marilen voor een beloofde, typische Zwitserse rösti. Tijdens de uiteenzetting over Zwitserland vroegen enkelen van ons hoe het mogelijk was dat aardappelsnippers zonder enige toegevoegde stof aan elkaar konden plakken en zo een aardappelschijf (lijkt op een dikke pannenkoek) vormden. Daarop zei Marilen dat ze ons wel een kijkje gunde in de wondere wereld van de rösti en dus trokken we woensdagavond naar haar keukentje, dat zich bevindt op de 12de verdieping van een van de studentenhuizen. Het uitzicht over de stad, dat je ook vanuit haar kamer kan bewonderen, is eentje om stikjaloers op te zijn.


Slaperig trok ik donderdagmorgen naar de bus en de school. Erik begroette me opnieuw glimlachend en vertelde dat hij de dag ervoor schoenen had gevonden in maatje 39. Mijn outfit was compleet: schoenen, latten, sticks en een warm sneeuwpak (en dat allemaal mogen lenen van de school). Zo trokken de 3 leerkrachten met de 56 kinderen, met nog 3 extra grote erachteraan, naar het woud.

Zo enthousiast we alledrie voorheen waren, zo onwennig schoven we op onze latten langs de besneeuwde bomen en ploeterende kinderen. Aangezien het devies hier 'learning by doing' luidt, lieten we de kinderen dan ook ploeteren (grotendeels omdat we zelf heel wankel op onze voeten stonden). En daar was ze dan, onze eerste afdaling van welgeteld 3 lange meters. Één voor één vielen we en gierden we het uit en dit bleef ook voor de kinderen niet onopgemerkt. Ik kan niet meer tellen hoe vaak ik in de diepe sneeuw ben beland, maar de reactie van de kinderen was hartverwarmend. Het begon met rare gezichten ('Kunnen die dat nu echt niet of doen ze maar alsof?'), daana kwamen de geniepige lachjes ('Phihihihi'), de 'ik-zal-eens-laten-zien-hoe-gemakkelijk-het-is' kunstjes en uiteindelijk de helpende handjes die breedglimlachende kinderen ons aanboden.

Erik had hout gesprokkeld en begon een vuur te maken. Na het fluitsignaal van één van de juffen kwamen de 56 kinderen uit alle uithoeken van het woud aangekropen en gegleden, om hun lunch boven te halen. Zij die wilden, konden hun worstjes of broodjes roosteren in het vuur. (Hou in je achterhoofd dat het hier om kindjes uit het 1ste leerjaar gaat.) Er werden stokken gezocht, waaraan punten werden geslepen en het stokje ging dan in het vuur. Vele worstjes heb ik in dat vuur zien verdwijnen en enkele broodjes kwamen zwartgeblakerd naar de eigenaar terug. Maar geen beteuterde gezichtjes: van die zwarte stukjes en de asse krijg je immers een mooie zangstem... (wat je kinderen al niet kan wijsmaken... en dat werkt dan ook nog!)



Mijn slaperige gevoel van de voorbije dagen was op slag verdwenen, net als de sneeuw voor het schoolgebouw door de zon weggesmolten was. Dit was één van de meest 'Noorwegenste' dagen die ik beleefd heb. En ik zou het best gewoon kunnen worden.

Marilen toonde me die namiddag de weg naar een goedkoop fruit- en groentewinkeltje 'om de hoek', in een gezellig straatje in Grønland. En ohja, de fruitjes zijn lekker...


Vandaag volgde er een bespreking over onze observatiestage op onze campus. Daarna was het de hoogste tijd om nog eens wat van de cultuur proeven. Samen met andere internationale studenten gingen enkele van onze klas naar het Vigelandmuseum (het atelier van dé beeldhouwer van hét park in Oslo, dat ene met de vele beelden, 214 om precies te zijn). Sommige van Vigelands beelden zijn heel aangrijpend en puur. Ongecencureerd ook. Zoals de voorlaatste boom in de 'cirkel van het leven'. Het werk bestaat uit een hele rij levensbomen die het leven van de mens van z'n geboorte tot z'n dood weergeeft. In de voorlaatste boom zit een oude man die zijn handen uit frustratie om de takken heeft gekneld en met een verschrikt en woedend gezicht schreeuwt naar het skelet, de dood, in de laatste boom. Ook al was de schreeuw niet te horen, ze raakte me tot op het bot.


1/3 voorbij. Echt?
Echt...

kleine roze wolkbreuk

Een nieuwtje: de interactieve blog.

Wat schenken ze hier in brik?

tip: Ik doe alsof ik drink (ik lust het dus niet).

Vorige vrijdag kregen we tijdens de pauze in Elizabeths les de naam van onze fieldwork school meegedeeld. Ik sta samen met Isabel Zwitserland en Neus (uitgesproken als Nee-oes, niet hetgeen je in het midden van je gezicht vindt) Spanje in een lagere school buiten Oslocentrum.

We werden door de Spaanse meisjes uitgenodigd voor een Carnavalfeestje die zaterdag en na de les trokken enkele van ons naar " 't stad " op zoek naar verkleedkledij. Met lege handen kwamen we uit een tweedehandswinkel en zochten dan maar verder in de H&M en een speelgoedwinkel. Zij die me al wat beter kennen, weten dat ik niet gemakkelijk geld uitgeef (en dan zeker niet aan mezelf), dus zocht ik naar een goedkoper alternatief. Ik heb mijn zwarte pennenzak altijd al wat beschouwd als een klein schatkistje, met allerhande prullen die er eigenlijk niet in thuishoren. Zo vind je er nu o.a. een paar oorbellen, enkele blauwe parels en een belletje in. En dat laatste bracht me bij mijn outfit voor zaterdag: ik zou een poes worden. Halsbandje (haarbandje) met een belletje, diadeempje met papieren oortjes en een zwart neuspuntje and that is that. Laat anderen maar een supermanpak kopen of een cowboyhoed met bijpassend lichtgevend pistool dat ook nog eens lawaai maakt als je de trekker overhaalt. Maar voel je niet persoonlijk aangevallen, daar is niets mis mee!
Die avond (vrijdag) werd er een Global Campus Party georganiseerd, waar ik het fenomeen '... in brik' (hebben jullie al een idee?) leerde kennen. Na een korte quiz werden er plaatjes gedraaid (eerder: cd'tjes opgezet) en kon ik voor het eerst sinds lange tijd ook eens buiten mijn kamermuren dansen.


Zaterdag werkte ik na een te korte nacht (ik slaap hier toch niet zo goed) nog wat verder aan mijn cherry-paper en kon ik eindelijk het afrondende punt typen.

's Avonds werden we uitgenodigd op Amy Duitsland haar kamer. We kwamen net binnen wanneer Florian Duitsland werd omgebouwd tot Florina Duitsland en zagen dat het -euh- goed was. Uiteindelijk vertrokken er achtereenvolgens een boom, piraat, poes, Superman, 3 zigeunermeisjes, ondefinieerbaar individu gekleed in blauwe pyama, roze kamerjas en zonnebril (Florina had het dan toch niet gehaald) en hippie naar de eerste verdieping. Een kleine greep uit wat er die avond nog aan gespuis rondliep: een duivel, lieveheersbeestje, 3 engeltjes, meerdere indianen, Roodkapje, enkele Ghotsbusters and many more. Internationale studenten doen zeker niet onder voor de feesters op een stamfeestje...

Die avond opnieuw met de laatste tram naar huis. Was ik toch wel niet vergeten die poes van mijn gezicht te vegen zeker. Waarschijnlijk hebben niet veel Noren dit gemerkt, want blijkbaar is zaterdagavond hét uitgelezen moment om dronken over straat te lopen, je liefde aan sneeuw te verklaren en trams te bespringen.


Zondagvoormiddag heb ik me wat verdiept in het onderwerp van mijn fieldwork. Dinsdag, woensdag en donderdag trekken we er 3 dagen op uit om te gaan observeren. De lessen worden in het Noors gegeven en ik weet nog niet hoe ik de kinderen verstaanbaar ga maken dat ik eigenlijk geen Noors spreek. Nouja, een glimlach verstaan ze overal wel.

In de namiddag ben ik met Isabel op zoek gegaan naar het schooltje. Ik had haar op de bus nog maar net verteld over hoe ik eens de weg naar de Antwerpse Meir vroeg, terwijl ik op de Meir zelf stond (weet je nog Kathlien?), als we afstappen en de weg naar de Anna Rogstadsvei vragen. De vriendelijke vrouw mompelde iets in het Noors en wees naar het naambordje van de Anna Rogstadsvei. Gegiechel. Welja, misschien vragen vrouwen dan weer te snel de weg...
Achteraf zijn we samen nog een koffietje gaan drinken (in Deli de Luca nr. 17, waar ik toevallig al elke zondag geweest ben) en laat het nu net daar zijn waar er zich een barstje vormde in de roze wolk waarop ik me sinds enkele weken bevind: de 'koffie voor 10 NOK'-actie (Actie?! Niemand vertelde me ooit dat dit een actie was!) is afgelopen, back to 20 NOK. Boe...
Maar het moet gezegd worden: als dit dan de enige barst is -buiten het feit dat ik 's nachts niet goed slaap-, wat een goed leventje heb ik hier dan wel niet? Ga ik ooit nog naar huis willen?


-Nog even dit: elke keer we een Deli de Luca binnenstappen (en dat is nu al zo een 9-tal keren geweest), moet ik me ongelooflijk hard inhouden om te weerstaan aan de zoetgeurende en perfectuitziende caken en taarten die altijd net naast de kassa staan (verkoopstrategie nr. 1!). Samen met enkele andere meisjes hier heb ik een plan bedacht om te 'mogen' toegeven: we creëren een collectieve Osloverjaardag, kopen elk een stuk cake naar keuze (de mijne gaat uit naar die met chocolade, caramel en noten), planten er een verjaardagskaarsje in en genieten samen. Van elke cake een hapje.
Was het al maar mijn Osloverjaardag...


Ohja, het brikje? Het is wijn... vin du pays d'Or - Chardonnay

You shouldn't laugh cherries.

"un, deux, trois, tadarie comme ci comme ça,
one, two, three tadarie the place to be *uh*"
Moest je het je afvragen: neen, dit is geen snelcursus Frans en Engels. Wel een vergeten muziekschat die ik enkele dagen geleden terug heb opgegraven.


Veel spannends heb ik niet beleefd maandag (als ook de rest van de volgende dagen). Wat gewerkt voor school, nieuwe foto's opgehangen in mijn kamer en de vloer eens geveegd.
Dat je daarmee een dag kan vullen...


Dinsdag gaven we in de namiddag (die hier begint vanaf 12u) de Belgische presentatie. En ook al heb ik maar 5 zinnetjes vooraan in de klas moeten zeggen, want daarna werd er in groepjes gewerkt, toch verstopten de zenuwkriebels mijn Engelse woorden ergens ver weg in mijn hoofd. "Lunchbreak" -'t is dat het zo ver van het Nederlandse 'lunchpauze' ligt he- vergeet ik nu toch niet zo gauw meer. Het hoekenwerk viel in de smaak, we kregen achteraf toch enkele positieve dingen te horen.
Later in de namiddag nog gewerkt voor school 'and I hope the teacher will not laugh himself a cherry when he reads my paper'. Ik vraag me af hoeveel letterlijke vertalingen er zich stiekem in dat werkstuk gaan nestelen. Ook al denk ik nu vaak in het Engels, het is niet zo gemakkelijk om de taal juist op papier (of op computerscherm) te krijgen. Ook het praten werkt soms storend. Je kan je eigen ideeën niet uiten zoals je graag zou willen dat ze overkomen. ‘As long as I understand the main idea, it’s fine’, zei Geir. Maar soms ligt het hem net bij de details. En wat dan? En da’s dan ook meteen een van de onderwerpen van mijn short paper, handelend over culture and language.

’s Avonds aten we bij Jerney (mijn eerst stukje echte zalm op Noorse bodem). Wanneer ik vorige keer schreef dat we bij de volgende pureeslag enkele aardappelen meer zouden moeten koken, zal ik dan nu vermelden dat we volgende keer maar weer wat gaan minderen. Door een klein berekeningsfoutje bleven er deze keer een piramide van 4 IKEApotjes over (zelfs na een verwoede vol-prop-poging van Toon en Jerney). 'Dat wordt dan een van de volgende dagen een gratinke he'.

Wanneer ik me achteref opnieuw in mijn kamer vol goeie moed achter de laptop en mijn boek had verscholen, klopte Toon op mijn deur en wierp me mijn USB-stick met een extractje van zijn muziekbibliotheek toe. Met als gevolg, en dit is geheel te wijten aan mijn eigen doen, jou treft geen schuld Toon, maar -en nu ga ik even heel persoonlijk worden- die avond sloot ik af met een uur durend ik-dans-voor-de-spiegel-in-mijn-pyjama-feestje. Of waren het er nu 2?


Woensdagmorgen verraste Christina Rusland ons met zelfgebakken muffins (nog steeds warm, duidelijk een ochtendmens!). De lessen verschillen hier niet zoveel van die in Brussels, want ook hier worden er volksdansen aangeboden. Gegiechel en geproest.

De namiddag zou je kunnen beschrijven als een verderzetting van dinsdagavond. Wat lezen, wat dansen, nog een paginaatje en nog meer gehuppel...


Vandaag volgden nog 2 presentaties. Ieder land heeft zo zijn charmes en overtuigingswijzen: waar België het moest hebben van interactie, kon Tsjechië rekenen op een aandoenlijke spreker die ons kon boeien en gebruikte Zwisterland chocolaatjes om de aandacht van het publiek erbij te houden.

In de namiddag kroop ik in bed (da's eens iets anders dan aan een bureau), alweer verscholen achter de laptop en het boek. En ook al heb ik mijn doel niet gehaald (short paper moet af), heb ik het dansen toch kunnen onderdrukken. Of toch bijna dan.


En zo probeer je dan een evenwicht te zoeken tussen werken voor school en 'te beleven'. Laat dat beleven maar weer beginnen, ik ben er weer voor de volle 100%!

Make your feet wet and roll them sushi's!

95% ... bijna helemaal opnieuw opgeladen.

Woensdagavond een klein stukje van de voetbalmatch Noorwegen-Duitsland meegepikt. Al was ik meer onder de indruk van de 11 tv-schermen in het kleine sportcafétje bij ons op de hoek dan het eigenlijke spel. Uiteindelijk won Noorwegen met 1-0 en besloot Florian, de Duitse jongen uit de klas, wijselijk die avond zich als Zwister uit te geven.

De volgende voormiddag gaf Elizabeth opnieuw een discussierijke les over 'the right to participate' en hoe kinderen onderworpen worden aan een hele resem tests.

Tijdens deze cursus moeten we elk de cultuur en opvoeding van ons land voorstellen en donderdag was het de beurt aan het 'gastland'. Marita en Christina 'Kiki' leidden ons door Noorwegen, langs watervallen en fjorden, naar de typische klederdracht die de straten van Oslo kleuren op 17 mei (en dan zijn we al thuis...), tot de uitbundige laatstejaars, die 3 (!) weken uittrekken om het einde van hun 'secondary school' te vieren. Erg vergelijkbaar met de doop en ontgroening bij onze studentclubs aan de universiteit of hogeschool: vetzakkerij, grappige en uitdagende opdrachten en feesten.

Die avond aten Aniek en Jerney opnieuw bij ons (gezellig én kostendrukkend). En ein-de-lijk kon Toon zijn befaamde puree maken. Volgende keer kopen we toch best wat meer aardappelen... de pot werd nog net niet uitgelikt, wat alleen maar positief opgevat kan worden: erg lekkere puree en minder smerige vaat achteraf.

Vrijdag zagen we Geir nog eens en het kwikke grijze mannetje wist ons allen te boeien met zijn les over 'Culture and Language'. De les is iedereen zelfs zo goed bevallen, dat het merendeel van de klas besloten heeft 'taal en communicatie' als onderwerp voor z'n "small paper" te kiezen. Of zou het kunnen dat de lekkere koekjes die hij meehad onze mening beïnvloed hebben?! Zo'n lieve docent he, die Geir (uitgesproken als G-Franse 'g'-aïr).

Vorige woensdag verjaarde Anni Finland (26). Ze nodigde ons vrijdagavond uit om sushi te eten op het kleine, maar erg mooie appartementje dat ze deelt met haar vriend (Anni en Jani, als dat niet voorbestemd is). We zouden om 17.30 afspreken aan het Nationaal Theater. Overmoedig trok ik erheen met mijn zwarte laarsjes aan ('zwarte kousen met zolen' zoals ik ze ook wel eens noem), aangezien ik de laatste dagen het gevoel had dat ik al wat gewend was geraakt aan de Osloiaanse koude. Overmoedig, daar zeg ik het juist, want na 5 minuten wachten op enkele laatkomers werd het duidelijk dat mijn voeten nog steeds niet koudebestendig waren. Naarmate de tijd verstreek, verloor ik meer en meer gevoel in mijn halfdode tenen. Na 20 minuten wachten stond ik op het punt door mijn voeten te zakken, als dat dan al mogelijk is, toen Isabel Zwitserland met haar brede glimlach aankwam gestapt. En dat was echt geen seconde te vroeg. Of te laat.

Die avond werd ik, na het maken van 'een rijstrolletje,' samen met de helft van de aanwezigen sushi-ontmaagd -congratulations, you're no sushi virgin no more!- en het was best wel lekker!

Na een gezellig avondje trokken Toon en ik net iets te laat naar huis ('He jammer, ik haal mijn 8 uren slaap niet meer...) om de volgende morgen op tijd klaar te staan voor de bus. Destination: Konsbergen Skicenter. De studentenvereniging van de hogeschool organiseerde een ski-uitstapje en na al die sneeuw de voorbije weken te hebben horen kraken onder m'n schoenen begon het snowboardgevoel al lichtjes te prikkelen in mijn buik (er was nog net genoeg plaats naast de misselijkheid).

Na een goed uurtje op de bus, wat naast vele foto's van de Noorse wouden, vele foto's van de Noorse sneeuw opleverde, kwamen we aan bij een klein skigebiedje. Na lang gesukkel met het materiaal stonden Toon en ik allebei klaar op ons board... dat 'regular' (links voor) ingesteld stond. Even inwisselen voor 'groovy' (knipoog naar de broer) en dan kon de sneeuwdag eindelijk beginnen (ondertussen was het al 12.30). Die dag zat er al heel snel weer op.

's Avonds bij Aniek Holland een lekkere pizza in de oven gestoken (neen, geen reuzenexemplaar) en dan maar vroeg naar huis vertrokken. Om de een of andere reden ga ik 's avonds steeds later dan gepland slapen. Een laptop en internet werken behoorlijk verslavend. En daar gaan mijn '8 uurtjes slaap' dan.

-Even tussendoor: heel wat mensen hier leven en werken voor het reizen. Onze docenten leefden al, een samenraapsel van allemaal, in Japan, USA, Ethiopië, Frankrijk, Lapland (ook al horen de 'Lappen' dat niet graag en worden ze liever Sami genoemd), Liberië en dan vergeet ik er nog. Anni en Jani hebben ook al heel wat van de wereld gezien en een Zweed die ik gesproken had, had Australië, Nieuw-Zeeland, Bali en het Midden-Oosten al (meermaals) bezocht. Een jaloers gevoel knaagt wat in mijn maag (de snowboardprikkels hebben wat plaats gemaakt), ook al mag ik helemaal niet klagen. Hier in Oslo.

Deze voormiddag (zondag) werkten Toon, Gerd, Tinne België (uit Antwerpen) en ik aan de presentatie van onze cultuur en opvoeding. Het wordt een hoekenwerk over 4 thema's, zijnde toerisme, aardrijkskunde en staat, het lagere schoolleven en diversiteit en differentiatie. De (toekomstige) leerkrachten die dit lezen, zullen wel weten wat ik bedoel. Voor de anderen: onze medestudenten zullen zelf de 'leerstof' kunnen verwerken tijdens een soort doorschuifsysteem, in plaats van een 20 minuten durende presentatie die we zouden geven aan het bord.

In de namiddag hadden we (België, Nederland en Zwitserland) het idee Bygdoy te bezoeken, waar je typische Noorse huizen en kerken kan vinden. De koude verraste ons echter en het feit dat we niet meteen vonden waarvoor we kwamen (toegegeven, we hebben misschien maar 1 minuutje gezocht, maar het was wel erg koud) droof ons in de warme armen van Deli de Luca. Daar heb ik kunnen genieten van mijn overwinning (ik won een weddenschap van Toon -10 chipsjes, kom zeg!) and the victory tasted oh so sweet...

's Avonds (kan je het al raden?) samen gekookt en gegeten en de vaat gedaan. Maar het isj togg ook soow ggezelligg he sjamen!

2 weken al. Tijd, sta stil. En... nu!

hamer op de kop

Waar mijn berichtje vorige keer eindigde, pik ik de draad weer op: ik ben nog steeds niet 100% lekker.

Zaterdag veel geslapen en wat naar Ally Mc Beal gekeken -dit is dan ook mijn nieuwe slaapritueel geworden- om de volgende dag helemaal fit er tegenaan te kunnen gaan.

Na zondag wat schoolwerk te verrichten en de mooie, zonnige dag voorbij te zien gaan, stelde ik Toon en Gerd voor ons 'eindhalteproject' toch uit te voeren, ook al werd het al wat donkerder.

- Eindhalteproject = neem de metro, stap uit bij de laatste halte en laat je verrassen door de (hopelijke mooie en interessante) omgeving.

Blijkbaar had ik net iets te lang binnengezeten, want van zodra ik de sneeuw onder mijn snowboardschoenen hoorde kraken, is de glimlach geen moment van mijn gezicht verdwenen (de verschrikte gezichten niet meegerekend wanneer Toon me een paar keer in de diepe sneeuw deed verdwijnen). We trokken naar Frognesteren en daar heb ik volop genoten: het uitzicht, de koude lucht, de overvloed aan sneeuw, mijn improvisatieslee (een plastieken zakje), de felwitte (bijna) volle maan en het koffietje om de avond mee af te sluiten.

Maandag was er geen les gepland en zo werd het alweer een het-is-veel-te-mooi-weer-om-te-werken-voor-school-en-binnen-te-zitten-maar-wat-moet-dat-moet-dag. 's Avonds zochten we Jerney en de andere meisjes op en bakten Nederland en België samen pannenkoeken.

De les die we dinsdag kregen, Music and Identity, klonk veelbelovend, maar werd uiteindelijk een voorlees-2,5-uurtjes van een nieuwe docent, Jan Sverre. De voorbije lessen is het discussiegebeuren heel wat afgezwakt (om niet te zeggen dat het verdwenen is) en dat vinden we best jammer. De interactie tussen studenten van verschillende culturen en nationaliteiten lijkt me net het pluspunt van de hele zaak.

- Het is al zover gekomen dat ik in het Engels én het Hollands denk. Hoor ik me sjaaves denke wat ik eggt niet magg verggete de dagg nadien en dan denk ik van "Nau, kom op joh, doe effe normaal".

Tijdens de pauze heb ik gauw even de loopband in de sportzaal van de campus uitgeprobeerd. Deze wordt de studenten van de internationale klas gratis aangeboden (echt, nog geen enkel slecht woord over mijn avontuur hier).

Daarna volgde een uitstap naar het internationale museum, dat onderdak biedt aan de 6 grote wereldgodsdiensten, namelijk het boeddhisme, hindoeïsme, christendom, sikhisme, jodendom en de islam. De gids nam ons mee (eerst schoenen omruilen voor slofjes, je handen wassen en waar nodig je haar bedekken met een doek) op een één uur durende religieuse reis: in het museum zijn de heilige gebouwen die je in Oslo vindt in verkleinde versie nagebouwd.

Aangezien we na enkele dagen op onze kamer nog wat hebbedingetjes misten, trokken sommigen er nog eens met de IKEAbus op uit. Tot onze verbazing reed de bus deze keer een andere richting uit, waardoor we bij een ander filiaal uitkwamen en ik zo mijn voorraadje appels niet kon aanvullen. (Tijdens mijn vorige IKEAbezoekje kocht ik een 4-tal goeie appels, die ik in de supermarkt nog niet echt gevonden heb.) Ik kwam wel met het snoezigste plantje naar huis. Het is misschien niet eetbaar, maar wel groen.

Opnieuw wat misselijk en opnieuw, na een Ally'tje, vroeg in bed gekropen.

Deze morgen een interessante les gevolgd over de evolutie van de kijk op childhood. Elizabeth, docent nummer 4, nog eentje te gaan, verwelkomde ons met een vriendelijke glimlach en ... discussies (joepie!).

Nu ik hier al enkele dagen ben, heb ik al wat geleerd (soms al doende -zijnde: door de fout wel te maken):

- Vergeet je sleutelkaart niet wanneer je je gang verlaat, anders geraak je niet meer binnen (gelukkig hebben we al een code ontdekt die de gangdeur ook opent).

- De zware deuren moet je open dúwen, niet trekken (en best met beide, lege handen en misschien zelfs met je schouder er tegenaan).
- Wacht even (of blaas alleszins even) wanneer je thee, koffie en/of soep wilt drinken: ook in Oslo kan je je tong verbranden (meerdere malen na elkaar zelfs).
- Matig de hoeveelheid blauwebessenconfituur op je boterham, anders schrik je van je eigen spiegelbeeld met knalblauwe tong (en ook je vingers blijven niet gespaard).

- Vergeet je 'na 10 koffies krijg je er 1 gratis'-kaartje niet af te stempelen bij Deli de Luca, anders worden het minstens '20 koffies en 1 gratis' (niet dat ik dat erg vind).

Met deze handige tips sluit ik dit berichtje af. Hopelijk voel ik me bij mijn volgende verslaggeving opnieuw kiplekker.

Should I otherwise put my troath open?

Yet another exciting day up north: I saw more then 100 naked bodies in the parc, ate at my teacher's and met mr. Lee, the Norwegian King of Noodles.

Eergisteren (donderdag) was alweer een drukke dag. Na de voormiddagles met Geir vertrokken we met de hele bende naar het Vigelandpark (ook bekend als: hét park in Oslo, dat park met al die beelden, daar waar die kunstenaar zoveel beelden heeft gezet, ... met andere woorden: je vertrekt niet uit Oslo zonder dat ene park-waar-die-kunstenaar-al-die-beelden-neergezet-heeft te bezoeken). En ze hebben gelijk.
Tijdens de zomermaanden gidst Geir toeristen rond in het Vigelandpark, dus kregen we van hem enkele woorden uitleg over de kunstenaar zijn leven, visie en bedoeling. In een notendopje: in het park staan meer dan 200 (naakte) mensen afgebeeld, in alle glorie dat een menselijk wezen kan bezitten: sommigen zijn droevig, boos of uitgelaten, anderen staan stil te kijken, nog anderen spelen en kruipen op en onder elkaar, ... . Opvallend is de relatie tussen vader en zoon (Gustav Vigeland verloor zijn vader op 16-jarige leeftijd) en het 'niet willen verdoezelen' van de gebreken van de mens: zo is een oude man bijvoorbeeld gebogen en afgepeigerd.
De kunstenaar vond het belangrijk dat mensen op een andere manier naar kunst konden kijken. Geen stijf en elitair gedoe. Zo betaal je geen inkom voor dit ongeveer 1 km² grote park en is spelen en ravotten toegestaan. Dit mag je zelfs ver drijven: "You're allowed to climb on the statues, it's what Vigeland would have wanted." Dat hoef je mij geen 2 keer te zeggen...

Geir gidste ons verder de stad door, naar zijn eigen woning. Achter de muren van een grijs gebouw vonden we een warm en gezellig appartement op de 7de verdieping. Met zicht op de fjorden van Oslo. We werden (alle 24) hartelijk begroet door Britt, Geir z'n vrouw, en de geur van lekker zelfgemaakte soep. Op de verschillende tafels vond je flatbrod (heel dun, hard brood dat proeft naar pannenkoekendeeg), boter, romma (dikke room) en broodmandjes met verschillende Noorse broodjes. Na de soep (Geir en Britt hadden zelfs aan de vegetarische mensen onder ons gedacht) volgden er fruit en chocolaatjes. De gastvrijheid en het enthousiasme van onze docent is erg hartverwarmend. We keken nog naar het ondergaan van de zon achter de fjorden (jammer genoeg hing er mist) en bedankten de gastheer en -vrouw.

Die avond vond er een international dinner plaats in de grootste kerk van Oslo, gevolgd door het levensverhaal van een zekere mr. Lee, the Norwegian King of Noodles. Dit etentje was gratis en alhoewel niemand van ons wist wie mr. Lee was, was het merendeel van onze klas toch aanwezig (welke student -in Noorwegen- slaat nu geen gratis eten af?). Na een Tanziaans gerecht (kip met rijst), werden we uitgenodigd om naar mr. Lees verhaal te luisteren. Spijtig genoeg sprak hij enkel Noors en gaf de tolk een erg compacte Engelse vertaling, waardoor mijn concentratie soms wat wegviel, maar zijn levensverhaal is beslist een filmscenario waard: Mr. Lee, Norwegian King of Noodles - hoe een arme Zuid-Koreaan, gewond tijdens de oorlog, het schopte tot een bekende chefkok en succesvol zakenman.
Achteraf stapte ik nog even een cafétje binnen (waar een 6-tal studenten, die gevlucht waren voor het 2 uur durende levensverhaal, hun onderdak hadden gevonden). "Hi Debbie! You survived! Do you want a beer? It's cheap!" Dat is een meevaller! Voor iemand die geen bier drinkt...

Gisteren trokken Toon en ik na de les de stad in. De arme jongen is al sinds woensdag op zoek naar 'shoes to play indoor soccer', iets wat je niet gemakkelijk vindt in het land van de wintersport blijkbaar. Enkele dagen geleden vroeg Anthony (Fransman uit de klas) of we geïnteresseerd waren om mee zaalvoetbal te spelen tijdens een tornooitje georganiseerd door de Hogeskole op zaterdag. Voetbal op zaterdag? Daar zeg ik geen neen tegen!
Na drie dagen zoeken achter geschikte schoenen, vond Toon gisteren gelukkig net op tijd (voor hij er echt helemaal onderdoor ging) een goed paar. Daarna nog even naar de Kiwi voor de ingrediënten voor macaroni met 'ham' en kaas en groentjes om later op de avond de 'Hollandse meiden' en Dora (Hongaars meisje) te overtuigen van onze kookkunsten.
's Avonds werden we naar een loungebar uitgenodigd door Christina (Russische). Wanneer we voor de deur van de chique bar stonden, vroegen de buitenwippers naar onze ID Card ("oh, zo'n lounchebar dus", dachten we toen we vragend naar elkaars alledaagse plunje keken). De minimum leeftijd was 24, maar wanneer Christina met haar guitige glimlach uitlegde dat we tot 1 klas behoorde en enkele keren met haar grote bruine ogen knipperde, mochten we binnen. Later hoorden we dat de dag voordien de minimum leeftijd 22 bedroeg. Oh, zo'n loungebar dus.

De gesprekken die we met elkaar voeren (hetzij in een loungebar, tijdens de pauze tussen de les, of tijdens de docent zijn uitleg -woepsie) zijn erg interessant. Je valt van de ene verbazing in de andere en je ogen worden elke dag verder en verder geopend. Anni vertelde me gisteren dat in Finland vervangleerkrachten (een soort babysitters, want je hoeft er niet voor gestudeerd te hebben) 18 tot 22 euro per uur worden betaald. En dat verder studeren er nagenoeg niets kost. Eszter uit Hongarije vertelde over hoe gevaarlijk het er bij haar thuis aan toe gaat in de straten en dat de zigeuners er gewelddadig kunnen zijn. Isabel uit Zwitserland had het over het Zwitsers-Duits en haar ervaringen als leerkracht in Peru. Dit is nog maar een klein samenraapsel van onderwerpen waar ik het er de voorbije dagen over gehad heb. Toen ik eerder zei dat de lessen me heel wat bagage gaan meegeven, wist ik nog niet dat de (levens)ervaring van mijn klasgenoten me nog zwaarder zou beladen.

- Even dit: toen ik gisterenavond merkte dat een Deli de Luca-hoekje rond 21u nog open was, ging ik even binnen om me te informeren over de openingsuren. "We don't close..." -ik weet niet hoe mijn gezicht er op dat moment moet uitgezien hebben- "... we're open 24/7."
Een vreugdekreetje, wat dacht je?!

Deze morgen (zaterdag) stond ik op met een vervelend gevoel in mijn buik en een verschrikte kop: mijn wekker moest om 9u staan, niet om 9u30! Haasten, door de verse sneeuw, naar de Samfunnet Pub, waar de rest van het voetbalteam ons verwelkomde met "they're really real, they've got the same outfits and everything." Het vervelende gevoel in mijn maag sloeg om naar misselijkheid en ik besloot te cheeren in plaats van mee te spelen. Goeie keuze, want ik zou zo van het veld gespeeld zijn: die harde ballen zouden me enkel in de netten gejaagd hebben van angst. Amy (Duits meisje), Gerd en ik moedigden ons Rutabaga (een soort groente waarvan Anthony vond dat ie leuk klonk)-team aan van op de zijlijn. Uiteindelijk waagden zij zich toch op het veld, maar ik vertrok terug naar mijn kamer.

Vandaag wordt een rustig dagje. Ik ga de vele indrukken van de voorbije week laten bezinken en wat slaap inhalen.

Een 'Osloiaanse dag' zou langer moeten duren dan 24 uur.

"een toetje" is nu ook niet bepaald mannelijk te noemen

Het sneeuwt!

Gisteren maakten we kennis met enkele van onze docenten, de studenten en de hogeschool. Het deel van de campus waar wij les krijgen, was vroeger een brouwerij. Dat zie je nog aan de brouwketel boven de ingang en de donkere houten balken in ons klaslokaal. Voor de rest heerst er een gezellige sfeer, onder andere door de meerdere koffiewinkelhoekjes. Die Noren moeten echt een koffieverslaving ontwikkeld hebben. Of zou het feit dat er zoveel thee en koffie over de toonbank gaat gelinkt kunnen worden aan de koude? (Dat is ironisch bedoeld en ervaring leert me dat ik dit soms best verduidelijk.) Na administratieve zaken in orde gebracht te hebben en het trekken van een collectieve lelijke foto (waarmee ik bedoel dat echt ie-de-reen lelijk op z'n studentenkaartfoto staat), trokken we naar het Centraal station voor een maandpas voor het openbaar vervoer en ook hier was het fotogebeuren niet anders. Het zal wel liggen aan de Noorse camera's... ja toch?!

Het adres voor een gezellige, leuke namiddag en dat voor weinig geld?! Ikea in Oslo! Je neemt de gratis Ikeabus, die pendelt tussen Oslo-city en Ikea, geniet ondertussen van het uitzicht op de bevroren meren en lichtjes langs de weg en droomt weg bij de gedachten aan hoe je de witte muren van je kamer kan opfleuren.
Jerney, Gemma en Aniek (de drie Nederlandse meisjes) en Toon Belgium, Gerd Belgium en ik liepen uitgelaten naar de grote gele zakken. Het is zo dat je hier de eerste dagen een nieuwe achternaam krijgt, namelijk het land van waar je vandaan komt. Zo heb je o.a. Amy Germany, Hedvig Hungary en Anni Finland. En ook de lekkere én goedkope Ikeakeuken (zoveel verschillen Nederlanders en Belgen dan toch ook weer niet) stond op het to-do-lijstje.
- Hier in Oslo kan je tot 23u naar de Ikea en nog andere winkels trekken... ik denk dat het ontstaan van de koffieverslaving me al iets duidelijker wordt.

Deze morgen hadden we om 8u30 (zoals elke dag -neen, ik ben hier niet op vakantie) onze eerste echt les. Geir, een kwikke oudere man met een grijze baard, vloog er meteen in met enkele kleine discussies rond onze eigen cultuur, die van anderen en welke vooroordelen verschillende culturen (hier: landen) over elkaar koesteren. De typische 'Duitsers drinken 24 uur per dag bier', 'Belgen eten enkel frieten', 'Hollanders dragen klompen' en 'Alle Spanjaarden kunnen flamenco dansen' kwamen aan bod. Maar ook Chhavi, uit Nepal, had zijn zegje: "The people in the Western World are very individualistic and they have double standards: all they want is peace, but they still keep selling guns to one another..." Een pijnlijke waarheid die de rest van de klas aannam.
Als alle lessen half zo interessant worden als die van deze voormiddag, dan ga ik met een rijk gevulde bagage (naast de valies van 24 kg) naar huis.

En voor diegenen die het zich zouden afvragen: er zat geen Deli de Luca in vandaag. Hoe het kan, weet ik nog steeds niet...

ritme voor gevoel

2 dagen Oslo...

Na een te zware bagage voorbij de controle te krijgen (20 kg, what were we thinking), afscheid te hebben genomen, een korte vlucht (lang genoeg voor een doemdenker) en een zware tocht door de straten van Oslo (dankjewel Toon en Gerd voor de helpende en sleurende handen), bereikten we de jeugdherberg. Opmerkelijk hoe snel je je een kamer eigen maakt (lees: hoe snel je rommel kan maken).

Doordat ik de volgende dag iets te enthousiast vertelde over pizza's, en Toon had doen watertanden, gingen we op zoek naar een pizza. En wat voor één vonden we dan... na onze verrukte kreetjes te horen kwam de pizzaboy vanachter zijn toonbank: "They don't have large pizzas in Belgium, do they?" Hij toonde ons dat een 'reker' een garnaal is, ook wel gekend als shrimp.

Daarna zetten we ons wandeling verder. Indruk: veel standbeelden (meisjes, jongens, Noorse helden, een ijsbeer, 'den dikke', ...), veel H&M's, trollen op de straat en wil je naar 'het water', dan loop je toch gewoon het hoekje om? Plots stonden we aan de haven en beseften we dat we niet langer in één of andere stad zaten. Dit was Oslo en ... hé! De skipiste! Ik zie de skipiste! En ja hoor, daar dat kleine witte stipje boven de donkergrijze massa is wel degelijk een skipiste. Als je goed kijkt ...

Het werd al wat kouder, mijn vingers zagen alweer paars en waarschijnlijk mijn tenen ook. We stapten voorbij een reclamebord dat mijn leven zou veranderen. Achter de doodgewone boodschap 'koffie voor 10 NOK' (zo een € 1,107 op dit moment) gaat een wereld schuil van zoet en zaligheid... Ben and Jerry's ijs, taarten van wel 15-20 cm hoog, glanzende warme wafels, enorme cookies, muffins die net niet uit hun rokje ploffen, snoep en chocoladerepen recht uit Willy Wonka's fabriek (zo staat het op de verpakking), lekker zoet fris fruit, ... en als dat alles nog niet genoeg is: 4 soorten koffie die je naar eigen smaak mag 'verzoeten' (caramel, hazelnoot, chocolate & mint, witte chocolade, melkchocolade, kaneel, ...) en dat voor 10 NOK! De Deli de Luca-koffiehuisjes (Deli de Debbie zoals mijn medereizigers het nu al noemen) vind je hier bijna op elke hoek. En wees er maar zeker van: mij vind je er elke dag!

Na die ontdekking (ik kan niet wachten tot morgen) trokken we opnieuw naar de jeugdherberg, waar het 4de bed in onze kamer opgemaakt lag. Woojung, een grappige, enthousiaste Zuid-Koreaan die in Londen studeert, vergezelde ons die avond. Hij was onder de indruk van Toon zijn muziekdatabank (zo'n 2600 liedjes) op z'n computer en pende ijverig enkele namen over uit de lijst. Thuis luisterde hij enkel Zuid-Koreaanse muziek, wist hij ons te vertellen.

De dag erop (maandag, vandaag) trokken we met onze zware bagage (en mijn onhandige valies) naar een cafétje, waar we met de andere studenten afgesproken hadden voor de lunch. We schoven aan tafel bij Noren, een Finse, Tsjechen, Fransen, Russen, een Nederlandse, een jongeman uit Nepal, Duitsers, ... . 'Zouden ze aan ons kunnen zien dat we Belgen zijn?' Een happy bunch, als je ons zo bij elkaar zet.
We haalden onze sleutels op en trokken vol spanning richting Jens Bjelkesgaten 42. Na de ene kaart door die gleuf te halen en die kaart dan weer daar te steken stond ik voor nummertje H0101. Aarzelend deed ik de deur open, dit werd mijn 'thuis' voor de volgende 3 maanden, je zou voor minder wat zenuwachtig zijn, en de spanning verdween. De kamer en badkamer zijn lekker ruim (maar nu ook weer niet zo ruim dat er 4 mensen kunnen logeren) en de meubeltjes zijn degelijk. Na wat heen en weer geschuif en het uitpakken van mijn koffers kan je alweer zeggen dat ik me de kamer eigen heb gemaakt. Zonder rommel deze keer.
We sloten de dag af met een Sponge Bob Squarepants-croque monsieurtje (dankzij het kerstcadeau dat Toon van zijn zus kreeg) en het beantwoorden van mails, berichtjes en aanvullen van onze blog.

Benieuwd hoe morgen eruit ziet? Ik ook.