Pok!

Lap, mijn eetlade is weer leeg...


Vrijdagavond hebben we (Jerney en overgevlogen vriendje, Aniek en overgevlogen vriendje, Marilen, Toon en ik) achter de grijze muren van onze achtertuin Grønland een kleurenschattig (of een schat-aan-kleuren) café ontdekt. Deze onverwachte ontdekking bracht Marilen op het idee de wijk (die bekend staat als goedkope immigrantenbuurt) de dag nadien verder uit te pluizen. Zonder kaart of plan, dat verwoest namelijk het avonturierenbloed van internationale studenten. Die avond stond ‘Swingeling’ (met bijhorend snorretje) op het programma, maar we trokken al naar huis voor het swingen los barstte. Nadat Jerney met zichzelf gelachen had omdat ze net nog samen met René Nederland tegen de grond was gegaan op het spiegelgladde ijs, wilde ze zichzelf overtreffen en maakte ze een klein huppelsprongetje. Twee seconden later lagen ze -opnieuw- allebei met hun rug op het ijs, hun benen nog wat naspartelend van de poging om zichzelf staande te houden.

Maar het moet gezegd, niet het alcoholgehalte in Jerneys bloed, maar het gevaarlijk wisselspelletje tussen het smelten en opnieuw aanvriezen van de sneeuw zorgt hier voor veel glijgevloek en schuifgeërg. Ik ben nog nooit gevallen *hout vasthouden* en zou dat ook graag zo willen houden, dankjewel.

Zaterdag trokken Marilen, Toon en ik, zoals gezegd, zonder plan door Grønland. Toen we een interessant oud gebouw spotten, probeerden we uit te zoeken waarvoor het zou gediend hebben/ dienen. Voorzichtig, bijna voetje voor voetje, kwamen we dichterbij het grote gebouw. Op het einde van een kale gang stonden we voor een gesloten poort. Het bord dat waarschuwde voor een mogelijke drugscontrole met bijhorende snuffelhond en de prikkeldraad duwde ons vermoeden al wat in een bepaalde richting. Net wanneer Marilen uitriep dat dit een gevangenis was en ze vrolijk naar de camera wuifde, weerklonk er een stem uit de muur. ‘Hello… Oh, I see that you are just looking around. Well, have a nice day!’ Vriendelijke bewakers hebben ze hier.
Wat overdonderd -we dachten immers dat het een klooster was- trokken we verder rond de gevangenismuren en zagen we 2 blauwe torens met koepel verschijnen ‘in het gevang’. Uiteindelijk lag de wonderlijke blauwe mozaïekmoskee naast de gevangenis. We werden spontaan uitgenodigd voor een wandeling door de moskee. Wel op een andere dag, aangezien er net een ‘begrafenismis’ plaats vond. Hopelijk komt er nog een volgende keer, de man beloofde immers dat de binnenkant zoveel mooier was dan de buitenkant.

Verder gingen we nog naar het Radison SAS hotel, waar je tot op de 34ste verdieping kan. Toon en ik zochten onze angst op (waarom doe ik dat toch altijd!?) toen we met de doorzichtige (snelle) lift naar de het-fantastische-zicht-op-Oslo verdieping zoefden. En ook al knikten mijn knieën hevig, kneep ik de ballustrade fijn met mijn handen en bleef ik op een veilige afstand van het raam, toch genoot ik stilletjes van het uitzicht.

’s Avonds leerden we onder andere dat Québec naast een provincie ook een stad is en dat Litland zich ergens tussen Letland en Litouwen bevindt.

Zondag werd er opnieuw een cultuurtripje aangeboden voor de internationale studenten. Het Nobel Peace Center aan de haven biedt virtueel onderdak voor de meer dan 100 laureaten van de Nobelprijs voor vrede. Het opzet is mooi, maar de overvloed aan informatie was net iets te veel voor mijn vermoeide ogen en benen. Zou ik dan toch beter aan een koffieverslaving beginnen?

Maandag wilden we gaan cross country skiën, maar de overvloedige sneeuwval en mist dreef ons naar de gym. Daar smeedden we plannen om er nog eens een multiculturele avond van te maken. Die avond dan zaten Dora (Hongarije), Marilen (Zwitserland), Gemma (Nederland), Toon, Gerd en ik (België) samen rond de pasta met tomatentonijnsaus en de laptop met dansmuziek.

Vandaag, dinsdag, ging ik naar mijn tweede en meteen laatste fieldworkschool samen met Anthony Frankrijk. Ik zag niet zoveel nieuws, maar woonde wel een religieles (hier wordt geen godsdienst gegeven) bij en diende als levende bewijsstuk waarom ‘jullie Noorse kindjes Engels moeten leren! Stel je voor dat ik en Debbie geen Engels konden, dan zouden we elkaar nu niet verstaan…’ Nou, jullie weten het he, kindjes.


- Hier word je echt gelukkig van de dingen die je in de supermarkt vindt. Bij nader inzien, zal ik dat maar niet veralgemenen: ik word gelukkig van de producten hier. Naast de yoghurtjes die je steevast op elk uur van de dag een Goeie Morgen wensen (Go’ Morgen) en de muësli die je een Prettige Dag toewerpt (Go’ Dag), vind je de melkkoeien. Ze hebben er hier rozerode met gele stipjes, lichtbruine, donkerbruine en donkerbruine met witte vlekjes. Aan jullie om uit te zoeken welke melk ze geven…

En ik kan jullie vertellen, de donkerbruine met hawaïkrans om produceert heerlijke ...melk!