Het plan (we nemen de eerste ferry die vertrekt en zien wel waar we uitkomen) zorgde voor enige besluitloosheid. Terwijl de jarigen uitzochten of we niet ergens een ferry konden vinden waar we niet extra hoefden te betalen (bovenop ons openbaar vervoerabonnement), dacht ik… neen dat kan niet… daar aan de overkant… Jan en Dries? Hoe klein is de wereld -of hoe groot is The Blackbox Revelation- maar toch, daar liepen Jan en Dries, gemeentegenoten en soon-to-be-wereldberoemd. Toon stapte op hen af en na wat gekeuvel kwamen 7 plaatsen op de guestlist voor hun optreden die avond ter sprake. Van een feestelijke afsluiter voor de dag gesproken!
Het ferrytochtje was ijskoud, het weer zat die dag ook niet echt mee, sommigen van ons hadden geen gepast schoeisel aangetrokken (ik zal geen namen noemen, Toon) en het beperkte uitzicht was voor sommigen ook een reden om havenwaarts te keren.
Maar dat was niet zo erg. Waar het me die dag om te doen was, was het zoete zaligheidje dat op me lag te wachten in Deli de Luca. Na een goed uitgekiemd wie-neemt-welke-taart-zodat-ze-allemaal-vertegenwoordigd-zijn-op-onze-tafel-plan (dat was dan natuurlijk wel waterdicht), zaten 9 uitgelaten meisjes en 2 jongens, die zich stilzwijgend afvroegen waar al die commotie goed voor was, rond de feesttafel. Het aansteken van de verjaardagskaarsjes kon niet snel genoeg gaan en 18 meisjesogen glinsterden nog heviger. We namen elk een hapje van onze eigen brok zoete zonde en gaven die dan door, zodat iedereen alles kon proeven. Ik vond de ene al wat lekkerder dan de andere, en mijn intuïtie had me niet in de steek gelaten: ‘de mijne’ was de bestigste!
Maar zoals ik ook al voorspeld had, de zoete zonde was zwaar. Dit is geen ‘toetje’ voor elke dag, maar wat een heerlijkheid op een hoopje!
Het optreden die avond bestond uit Belgische Blackbox, geestige Eagles of Death Metal en een hele hoop snorremannen in het publiek (en alsjeblief, laat dit enkel een ode zijn aan de zanger en de gitarist).
Een mooiere Osloverjaardag had ik me eigenlijk niet kunnen inbeelden.
Dinsdag lesdag. Geir gaf een interessante uiteenzetting over ‘wereldvisie en de rol van o.a. religie’ (zo interessant dat ik alweer het onderwerp van mijn volgende, grote paper heb gevonden). Daarna volgde de voorstelling over Oekraïne, waarbij mooie foto’s en chocolaatjes me deden wegdromen, en Finland, gegeven door de erg spraakzame Anni: geen foto’s of zoets nodig om me te overtuigen dat land ooit te bezoeken.
In m’n kamer: werken voor school (en stiekem reisplannen maken, Anni was echt heel overtuigend).
Woensdag opnieuw religie met Geir. En wanneer je jezelf dan eens voorneemt om goed door te werken en binnen te zitten, schijnt de schaamteloze zon de hele dag. Die avond toch nog even naar buiten kunnen gaan, we waren immers uitgenodigd op een waffleparty and pancakefestival in Ulleval (een van de studenthuizen hier) door Eszter Hongarije en Nathalie Frankrijk. Pannenkoeken bakken in pannen die er niet voor bestemd zijn is voor niemand een lachertje. Gelukkig werkten de Noorse wafelijzers wel.
Die avond werden de reisplannen nog wat concreter uitgewerkt.
Donderdag opnieuw religie met Geir. Daarna werd Duitsland (het meest geliefde gerecht van de Duitsers is spaghetti, nu weten jullie dat ook) en Nepal voorgesteld. Tijdens al dat internationale gelach en enthousiasme valt onze afkomst niet op. Één pot nat, iedereen gelijk. Maar dan krijg je beelden van Chhavis thuisland en –situatie en verstomd dat lachen toch wel even. Rotverwend zijn wij hier.
Vrijdag stond onze laatste muziekles (Nu al laatste? Zijn we dan al zo ver?!) met Jan Sverre geprogrammeerd. Na theoretische uitleg over zijn persoonlijke onderzoek naar de minderheidsgroepen en hoe ze muziek gebruiken om hun traditie in ere te houden, kwam het praktische gedeelte: leren djembé spelen en de voormiddag afsluiten met 'Sasha Sasha один, два, три' volksdansen.
Na de les was het tijd om nog eens van de sneeuw te genieten en gingen Eszter en Mici Hongarije, Toon, Lobke en ik België sleeën. En hoe! Beide koppels huurden sleeën, maar ik waagde het met ‘een schijf’. Eszter waarschuwde me voor de pijnlijke buik- en beenspieren, maar over sneeuw eten had niemand een woord gerept! Mijn slee-enthousiasme werd ingeruild voor een help-ik-zie-niets-en-verdekke-sneeuw-in-je-gezicht-is-koud gevoel. Gelukkig kon ik Lobkes funky zonnebril lenen en zag ik toch al waar ik heenging. Giechelend op mijn schijfje. Na één afdaling (die zeven metrohaltes lang is), hield ik het voor bekeken, mijn tweede lading bezoekers wachtte immers op me.
Een uurtje later stonden Mama en Papa Familie aan m’n voordeur voor een kleine kamerinspectie en uitwissel van thuisspullen. Mama had, nadat ik haar mijn verhaal over ‘het kamer kuisen met wc-papier door gebrek aan dweil’ had geschreven, de Swiffer uit elkaar gevezen en zo meegesmokkeld in haar valies. Typisch, zo op z’n mama’s, maar meer dan welkom!
Samen de haven doorgewandeld en lekker gaan uiteten in het Tullin’s café (dit wordt een weekend van restaurantbezoekjes, yes!).
Achteraf ging ik nog even naar het studentencafé waar een Zuid-Afrikaanse groep zou optreden. En dat deden ze ook, na het performance van een grappig clubje dansers die zorgde voor een mix van Kebab Norwegian, enkele duidelijke politieke boodschappen en dans.
Vandaag volgde, na een lange stilte, een geslaagde volgende halte in het eindhalteproject (de metro nemen tot een willekeurige eindhalte en zien waar je uitkomt): een wandeling rond een dichtgevroren meer in de stilte van de Noorse wouden was het resultaat. De willekeurige busrit werd iets minder geslaagd, dus trokken mama, papa en ik verder naar het Vigelandpark (ja, dat ene) en het bijhorende museum. Na een koffietje (staat al aangeduid op het lijstje), volgde opnieuw een wandeling door de haven. Deze keer gingen we op zoek naar het restaurant van deze avond en dat was al snel gevonden.
Ohja, die reisplannen van hierboven?! Eentje wil ik al wel verklappen: ik ga naar IJSLAND! Samen met Isabel en Marilen Zwitserland en Toon naar de warmwaterbronnen. Yes, my middle name is Spoiled Rotten.
Dinsdag lesdag. Geir gaf een interessante uiteenzetting over ‘wereldvisie en de rol van o.a. religie’ (zo interessant dat ik alweer het onderwerp van mijn volgende, grote paper heb gevonden). Daarna volgde de voorstelling over Oekraïne, waarbij mooie foto’s en chocolaatjes me deden wegdromen, en Finland, gegeven door de erg spraakzame Anni: geen foto’s of zoets nodig om me te overtuigen dat land ooit te bezoeken.
In m’n kamer: werken voor school (en stiekem reisplannen maken, Anni was echt heel overtuigend).
Woensdag opnieuw religie met Geir. En wanneer je jezelf dan eens voorneemt om goed door te werken en binnen te zitten, schijnt de schaamteloze zon de hele dag. Die avond toch nog even naar buiten kunnen gaan, we waren immers uitgenodigd op een waffleparty and pancakefestival in Ulleval (een van de studenthuizen hier) door Eszter Hongarije en Nathalie Frankrijk. Pannenkoeken bakken in pannen die er niet voor bestemd zijn is voor niemand een lachertje. Gelukkig werkten de Noorse wafelijzers wel.
Die avond werden de reisplannen nog wat concreter uitgewerkt.
Donderdag opnieuw religie met Geir. Daarna werd Duitsland (het meest geliefde gerecht van de Duitsers is spaghetti, nu weten jullie dat ook) en Nepal voorgesteld. Tijdens al dat internationale gelach en enthousiasme valt onze afkomst niet op. Één pot nat, iedereen gelijk. Maar dan krijg je beelden van Chhavis thuisland en –situatie en verstomd dat lachen toch wel even. Rotverwend zijn wij hier.
Vrijdag stond onze laatste muziekles (Nu al laatste? Zijn we dan al zo ver?!) met Jan Sverre geprogrammeerd. Na theoretische uitleg over zijn persoonlijke onderzoek naar de minderheidsgroepen en hoe ze muziek gebruiken om hun traditie in ere te houden, kwam het praktische gedeelte: leren djembé spelen en de voormiddag afsluiten met 'Sasha Sasha один, два, три' volksdansen.
Na de les was het tijd om nog eens van de sneeuw te genieten en gingen Eszter en Mici Hongarije, Toon, Lobke en ik België sleeën. En hoe! Beide koppels huurden sleeën, maar ik waagde het met ‘een schijf’. Eszter waarschuwde me voor de pijnlijke buik- en beenspieren, maar over sneeuw eten had niemand een woord gerept! Mijn slee-enthousiasme werd ingeruild voor een help-ik-zie-niets-en-verdekke-sneeuw-in-je-gezicht-is-koud gevoel. Gelukkig kon ik Lobkes funky zonnebril lenen en zag ik toch al waar ik heenging. Giechelend op mijn schijfje. Na één afdaling (die zeven metrohaltes lang is), hield ik het voor bekeken, mijn tweede lading bezoekers wachtte immers op me.
Een uurtje later stonden Mama en Papa Familie aan m’n voordeur voor een kleine kamerinspectie en uitwissel van thuisspullen. Mama had, nadat ik haar mijn verhaal over ‘het kamer kuisen met wc-papier door gebrek aan dweil’ had geschreven, de Swiffer uit elkaar gevezen en zo meegesmokkeld in haar valies. Typisch, zo op z’n mama’s, maar meer dan welkom!
Samen de haven doorgewandeld en lekker gaan uiteten in het Tullin’s café (dit wordt een weekend van restaurantbezoekjes, yes!).
Achteraf ging ik nog even naar het studentencafé waar een Zuid-Afrikaanse groep zou optreden. En dat deden ze ook, na het performance van een grappig clubje dansers die zorgde voor een mix van Kebab Norwegian, enkele duidelijke politieke boodschappen en dans.
Vandaag volgde, na een lange stilte, een geslaagde volgende halte in het eindhalteproject (de metro nemen tot een willekeurige eindhalte en zien waar je uitkomt): een wandeling rond een dichtgevroren meer in de stilte van de Noorse wouden was het resultaat. De willekeurige busrit werd iets minder geslaagd, dus trokken mama, papa en ik verder naar het Vigelandpark (ja, dat ene) en het bijhorende museum. Na een koffietje (staat al aangeduid op het lijstje), volgde opnieuw een wandeling door de haven. Deze keer gingen we op zoek naar het restaurant van deze avond en dat was al snel gevonden.
Ohja, die reisplannen van hierboven?! Eentje wil ik al wel verklappen: ik ga naar IJSLAND! Samen met Isabel en Marilen Zwitserland en Toon naar de warmwaterbronnen. Yes, my middle name is Spoiled Rotten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten