Happy Oslo birthday to you!

koffie: 13
… waarvan Deli de Luca: 9

Tijdens onze opleiding in Brussel leerden we dat, om objectief het storende gedrag van een kind te kunnen waarnemen, en de woorden ‘altijd’, ‘steeds’ en ‘voortdurend’ te relativeren, we dat gedrag moeten vastleggen, zodat we kunnen nagaan hoeveel keer ‘altijd’ wel degelijk is. Dat doe ik dan ook maar met mijn eigen (minder storende) gedrag: hoeveel kopjes koffie drink ik? Kan ik wel spreken van een verslaving? Aangezien het resultaat hierboven (13 kopjes op 37 dagen): neen.

Een sprong terug naar woensdag.
De tweede stageschool werd uiteindelijk minder grensverleggend dan de eerste, maar ik heb er wel gezien hoe ‘mother tongue teachers’ samen met de klasleerkracht voor de klas staan. En ook al werden er op dit schooltje minstens 25 verschillende talen gesproken, en is dus niet iedereen gebaat bij de hulp in ‘Urdu, Somali, Arabic and Tamil’, vind ik dat dat initiatief applaus verdient.

Donderdag genoten we, al heel wat meer student dan toerist zijnde, opnieuw van een gratis internationaal dinner. Dit keer luisterden we niet naar een 2 uur durend levensverhaal van een noodle-koning, maar stond naast een soort hutsepot ook de geschiedenis van de Filippijnen op het menu. Na 15 interessante minuten wapperde de altijd breedglimlachende organisator wild met z’n handen en bedacht de jonge Filippijnse spreker een einde voor zijn verhaal.
Achteraf, aangezien de nacht nog jong was (19u30 om precies te zijn), trokken enkelen naar het Memphiscafé. We zochten samen naar worstjes, krulden onze tongen, Hedvig Hongarije gaf zelfs een vliegdemonstratie en … de Duitser die er was komen bij zitten vroeg zich met grote ogen af of het enigszins mogelijk was dat er iets in ons drankje zat.


Vrijdag werden we opnieuw in de klas verwacht om onze indrukken te bespreken (en weekendplannen te delen -shht-). Isabel, Gemma en ik gingen daarna op zoek naar geschikte cadeautjes voor Kikki Noorwegen en Jerney, die ons dat weekend uitgenodigd hadden op hun verjaardagsfeestje. Tijdens die voormiddag landde ook mijn eerste bezoekers in Oslo Gardermoen. Ik sprak met Dieuw Familie en Wouter Familie af in het Grand Hotel op de hoofdstraat van Oslo. Hét Grand Hotel?! Ja, nummer 31: mannen in kostuums, vrouwen in mantelpakjes, elektronische schoenenpoetsmachine, antieke spiegels, nog oudere lampenkappen en kamers die luxe uitstralen (‘het proberen’ was er toch al). ‘Ach, dit was een promotie. En we doen het voor de sauna en het ontbijt he.’ Jaja, natuurlijk.

Na wat door de haven gewandeld te hebben, belandden we in de Deli de Luca waar het allemaal begon. En ik was niet de enige die op slag verliefd werd op de ‘sjokoladekjeks’, laat dat duidelijk zijn. Achteraf begeleidde ik Dieuw en Wouter naar ‘de lift’, maar bleef zelf liever veilig op de grond. Mij krijg je niet gauw meer in dat glazen hokje.

Die avond trokken we na vermoeiende en lange dag vroeg naar bed. Tenminste, dat was hun plan. Want nadat ze het wasgroentje verzekerd hadden dat het geen kwaad kon dat zwart bij kleur in hetzelfde machine zat en dat dat ene witte onderbroekje er ook wel bij mocht, moest ik die grote was nog te drogen hangen. En na de eerste aflevering van de 2de serie van Ally (meegekregen), viel ook ik in diepe slaap.


Die hier in Oslo maar niet lang wil duren.
Ik trok zaterdag opnieuw naar het Grand Hotel, om van daaruit met Wouter ‘Hagar’ en Dieuw het Vikingbotenmuseum te bezoeken. Pas toen ik Wouter zo enthousiast over de Noormannen hoorde praten, viel me op dat, buiten dat museum, hier niet veel verwijst naar de ‘barbaarse’ geschiedenis.
Na het museum trokken we naar het Literaturhus, waar -de naam kan je letterlijk nemen- boeken lezen en een gezellige koffiepauze samen gaan. (Koffie nr. 12)

We trotseerden de natte sneeuw opnieuw en durfden zelfs het risico ‘Wouter leest kaart’ te nemen. En zo wandelden we langs typische Noorse huisjes naar het Vigelandpark (dat met al de beelden, ja).
Later op de avond aten we in het Tullins’ Café, waar Wouter en Dieuw de mensen in de ruimte onderlegden aan de wie-ziet-er-het-Noorst-uit test. Conclusie: die ene naast de rapper, de Vikingkoning in het hoekje en de blonde meisjes zijn hier anders blond. En zure room op een pizza is lekker.
Hou je vast, want wat er daarna gebeurde is best wat schokkend. Aangezien de pizza wat aan de kleine kant was, werd er voorgesteld om chocoladecake te halen… bij DdL. Terwijl ik, na al die tijd nog steeds wachtte op mijn Oslo birthday (die, zoals de titel doet vermoeden, vandaag valt!), kochten Wouter en Dieuw een stuk chocolade- en een stuk chocolade-met-caramel-en-nootjes-cake… en ik heb NIET geproefd!
Die cake werd meegenomen naar m’n studentenhuis, waar Toon, Gerd, Isabel, Anni en Jani Finland, Dora, Hedvig, Eszter en Michael Hongarije op ons wachtten. Het werd een grappige, soms wat gefrustreerde spelletjesavond, waaruit bleek dat de laatste 3 Amerikaanse presidenten, Spiderman en Micheal Jackson het best gekend zijn in een multiculturele groep.


En net wanneer je denkt dat je je wekker niet nodig hebt (ik word toch steeds zo vroeg wakker), overslaap je je…
Zondag gingen we naar Frognesteren, de besneeuwde heuvels van het eindhalteproject. De verwondering over het feit dat mensen met ski’s en boards de metro opstappen was groot. Ook het vakantiegevoel (sneeuw!) werd groter naarmate we verder van het stadscentrum wegreden.
Na een verwarmend kopje koffie in een gezellig hoekje, volgde het afscheid. Dankjewel voor het leuke weekendje Dieuw en Wouter!

Die avond kwam de hele klas (met uitzondering van de Spaanse meisjes) samen bij Kiki thuis voor het verjaardagsfeestje. Het feestvarkenduo had een spelletje voorbereid (verkleed iemand uit je groepje met de inhoud van dit zakje) waardoor het groepsgevoel nog groter werd en de danskriebels niet langer onderdrukt werden (of kwam dat door de tequila? -neenee, ik niet-).
De anderen namen de bus richting ‘Club aan de Haven’, ik richting bed om slaap in te halen.


Zoals al eerder aangehaald: vandaag is het mijn en de anderen hun Osloverjaardag. En of ik uitkijk naar dat grote donkerbruine stuk taart, waar de iets lichter bruine caramel afdruipt en de nootjes een welgekome afwisseling zullen zijn voor de zware zalig zoete chocoladesmaak.
Maar eerst met de ferry naar een van de eilandjes hier en de koude trotseren.

Oeh en dan taart…